Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ
ΚΥΡΙΕ ΠΑΥΛΙΔΗ, μη μου κουνάτε το δάχτυλο μπρος στη μούρη μου, πολύ θα με υποχρεώσετε! Εμένα δάχτυλο στη μούρη δεν μου κούνησε ούτε η μάνα μου η ίδια που, όσο να πεις, θα είχε και τα χίλια δίκια!
Επειδή λοιπόν δεν κάναμε μαζί φαντάροι... Επειδή δεν σας θυμάμαι να παίζαμε μαζί κλέφτες κι αστυνόμους... Επειδή δεν απλώναμε τα ρούχα στην ίδια ταράτσα...
Κάντε μου τη χάρη και μη μου κουνάτε το δάχτυλο. Γιατί έχω κι εγώ δάχτυλο. Και ξέρω κι εγώ να το κουνάω! Και πέντε δάχτυλα έχω επίσης. Και μπορώ να τα χειρίζομαι αναλόγως. Συνεννοηθήκαμε νομίζω!
Δεν ξέρω, αλλά όταν είδα αυτή τη μνημειώδη χειρονομία σας, στο βήμα της Βουλής, το πήρα πολύ προσωπικά το όλο πακέτο. Θες που έχω το βίτσιο να θεωρώ τον εαυτό μου πολίτη αυτής της χώρας.Θες που έχω το βίτσιο να απαιτώ να με σέβονται οι πολιτικοί άνδρες. Θες που πληρώνω- σαν τον μαλάκα- φόρους για μεγαλεπήβολα έργα που μένουν στις μακέτες.
Θες που αγαπάω τον τόπο μου...Πολλά τα κουσούρια μου, κι εγώ πρώτη τα παραδέχομαι. Αλλά επειδή, καλώς ή κακώς, τα έχω τα ρημάδια, κάντε μου τη χάρη και μη με αντιμετωπίζετε τόσο προκλητικά, τόσο απαξιωτικά, γιατί το νευρικό μου σύστημα δεν είναι και στα τρελά του κέφια τελευταία!
ΝΑ ΕΞΗΓΟΥΜΑΣΤΕ για να μην παρεξηγούμαστε:
Δεν ξέρω πως αγοράστηκε το διαμέρισμα της κόρης σας. Δεν ξέρω πόσο τσοντάρισε οικονομικά ο θείος. Δεν ξέρω τι περιείχε ο φάκελος που παραδόθηκε από τον εφοπλιστή στον συνεργάτη σας. Μες στο φάκελο δεν ήμουνα, μπροστά στις κουβέντες δεν ήμουνα, κρυμμένη πίσω απ΄ την κουρτίνα δεν ήμουνα.Μπορεί όλα να έγιναν όπως τα λέτε.
Υπάρχει ένας δρόμος που λέγεται Ευελπίδων, υπάρχει μια επιστήμη που λέγεται Νομική, υπάρχει μια έννοια που λέγεται Δικαιοσύνη.
Εκεί γίνεται το...παιχνίδι. Εγώ δεν είδα, δεν γνωρίζω, δεν ξέρω, δεν απαντώ!
Μη σας πω ότι με αφήνει παγερότατα αδιάφορη το αν θα διευκολύνατε ή όχι την κυβέρνηση. Που κι αν πέσει αυτή τώρα, τι να σου πω: Έχασε η Βενετιά βελόνι. Μεγάλη απώλεια! Ο Πρωθυπουργός είναι κουρασμένος μες στις κομμάρες, το Βατοπέδι δεν είναι σκάνδαλο (βρε, τι μαθαίνει ο άνθρωπος), οι κουμπάροι δεν είναι κουμπάροι, οι άνεργοι έχουν δουλειά κι απλώς βαριούνται να πάνε... Μια παρεξήγηση είναι όλα!
Κι όπως λέει και ο Κάφκα «Μια παρεξήγηση ήτανε κι απ΄ αυτήν θα καταστραφούμε!».Μ΄ ενοχλεί όμως όταν ο πολιτικός- ο όποιος πολιτικός- θεωρεί ότι η βουλευτική έδρα είναι τσιφλίκι του. Ότι την κληρονόμησε απ΄ τον μπάρμπα του.Ότι δεν είναι έδρα, αλλά ο αέρας απ΄ το δίπατο. Δικιά του, ρε παιδί μου, κι ό,τι θέλει την κάνει!
Άμα θέλει, της βάζει φωτιά και την καίει. Άμα γουστάρει, τη χτίζει και της βάζει και τζάκι βλαχομπαρόκ με σεμενάκι από πάνω και μαρκησία από πορσελάνη.ΔΙΚΙΑ ΤΟΥη έδρα, την έφερε απ΄ το σπίτι του.Όπως δικά του είναι και τα Δωδεκάνησα.
Ιδιοκτησία του: άμα του κάνει κέφι, θα τα στρώσει με γκαζόν και θα φυτέψει ορτανσίες και πανσέδες. Όλα δικά του! Όλα πατρίδα του κι αυτά κι εκείνα... Κι όποιος έχει αντίθετη άποψη, του κουνάει το δάχτυλο: Μες στη μούρη!Και καλά αυτός! Αμ, οι άλλοι;
Όλοι αυτοί που ψήφισαν «κατά συνείδησιν». Κι άντε και οι βουλευτές ψήφισαν κατά συνείδησιν. Η συνείδηση το έμαθε ποτέ αυτό; Ή δώσανε ραντεβού σε λάθος στάση του Μετρό και χαθήκανε;Οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν τη Νύχτας της Μεγάλης Παραπομπής (καλό και σύντομο!!!) ήταν τόσο δημοκρατικές που ο κύριος Καρατζαφέρης σάλιωνε ένα ένα τα ψηφοδέλτια των βουλευτών του. Κατά συνείδησιν τα σάλιωνε...
Κι αναρωτιέμαι: πριν ψηφίσουν οι δικοί του, μήπως τους πέρασε από ανιχνευτή μετάλλων όπως στα αεροδρόμια; Μήπως βάλανε στην πλαστική καλαθούνα ρολόι, κινητό, γυαλιά, φραγκοδίφραγκα; Κι αν κάτι σφύραγε όταν περνάγανε, σηκώνανε τα χέρια και ο πρόεδρός τους, τους έψαχνε με κείνο το ματσούκι απ΄ την κορφή ώς τα νύχια;«ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ»ψήφισαν και οι άλλοι οι φουκαράδες της Ν.Δ.
Που τους βάλανε το μαχαίρι στον λαιμό για να μην πέσει η κυβέρνηση και το ρίξανε το χαρτάκι σιχτιρίζοντας. Το τι σούρνουν δημοσίως και κατ΄ ιδίαν στον κύριο Παυλίδη, η ψυχή τους το ξέρει. Α, και η «συνείδησή» τους...
Και όοοοοχι, αγάπη μου, ο κύριος Παυλίδης δεν παραιτείται. Δεν ιδρώνει το αυτί του! Βέβαια στη Ρόδο που βρέθηκα για Πάσχα, πέτυχα τοπικό κανάλι να λέει πως, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο βουλευτής είναι ο αμνός του Θεού και πρόκειται περί σατανικής σκευωρίας. Μπορεί! Δεν αποκλείεται, τι να πω, υπάλληλος είμαι κι εγώ (άσχετο που μια φίλη μου που πάει κάθε Πάσχα Νίσυρο μου έλεγε ότι πέρσι ο Παυλίδης πήγε με πενήντα άτομα κουστωδία, ενώ φέτος ζήτημα αν είχε δυο- τρεις μαζί του).
Μ΄ ΑΥΤΑκαι με κείνα, φτάσαμε πια στην απόλυτη ξεφτίλα. Στο απόλυτο ξεπούλημα αρχών και αξιών. Ένα κράτος «δύο κρίκοι ένα τάλιρο». Άνθρωποι κι ανθρωπάκια, όλοι γαντζωμένοι στις εξουσιούλες τους, να χαμογελάνε λαμπερά στις κάμερες μέσα στο απόλυτο μπάχαλο. Και μεταφορικά ή κυριολεκτικά να μας κουνάνε το δάχτυλο μες στη μούρη. Σε όλους εμάς που αγαπάμε αυτή τη χώρα, αλλά δεν αγαπάμε αυτό το κράτος.
Κι έχουμε και τον κουρασμένο να κάνει παιχνίδι... Ε, ρε γλέντια! Έχει πάτο το πηγάδι; Για πιάσε τα γυαλιά μου από την τσάντα γιατί εγώ μόνο πάτο δεν βλέπω!Αϊ-σιχτίρ Σαββατιάτικα, συγχύστηκα πάλι! Γιατί δεν ξέρω πια τι είναι χειρότερο, την γκαντεμιά μου μέσα: Να μου κουνάνε δάχτυλο στη μούρη ή να μου φτερνιστεί γουρούνι στη μούρη;
Ναι, τη γνωρίζω την απάντηση: «Το μη... χοίρον βέλτιστον»!!!
Από ΤΑ ΝΕΑ
